اختلالات حرکتی در کودکان به دو صورت می باشند: 1- دسته اول اختلالات با منشا عضلانی اسکلتی مانند ناهنجاری های اندامها مثل پا چنبری ( کلاب فوت) می باشند. در این اختلالات که عمدتا به صورت مادرزادی می باشند ساختار اسکلتی دچار مشکلاتی است. مثلا در در رفتگی مادرزادی مفصل ران ( هیپ) ، مفصل ران در لگن به صورت مناسب قرار نگرفته است و باعث بروز مشکلاتی برای کودک می گردد. این مشکلات در وهله اول توسط پزشک ارتوپد یا اطفال تشخیص و درمان می گردند و سپس جهت تداوم و پیگیری درمان به متخصصین توانبخشی از جمله کاردرمانگران ارجاع داده می شوند. 2- دسته دوم اختلالات حرکتی کودکان به مشکلات با منشا سیستم عصبی بر می گردند که از آن جمله می توان به مشکلاتی مانند فلج مغزی یا مننگوسل اشاره نمود. در این اختلالات، سیستم عصبی مرکزی دچار مشکل می باشد و فرمانهای حرکتی را به درستی صادر نمی کند.
کاردرمانگر در ابتدا سعی می کند با کودک ارتباط برقرار کند و در حین بازی با کودک، اشکالات حرکتی وی را تشخیص و در جهت رفع آنها برنامه ریزی کند. رویکرد درمانی در این اختلالات رویکرد خانواده محور می باشد که برنامه درمانی به والدین آموزش داده می شود و والدین برنامه درمانی کلینیک را در منزل ادامه می دهند. در برنامه درمانی این کودکان ممکن است نیاز به وسایل کمکی مانند ارتز ها یا واکر باشد که به بهبود مشکلات حرکتی این کودکان کمک می نماید. هدف از توانبخشی این است که این کودکان نیز مانند کودکان عادی بتوانند از فرصتهای یادگیری و مشارکت بهره گیرند و مشکلات حرکتی آنها مانع مشارکت آنها نگردد. در این زمینه مناسب سازی محیطی و وسایل کمکی نقش به سزایی می تواند داشته باشد.